#26: “Ik ben er!”- God

Wellicht wordt dit mijn persoonlijkste blog in tijden… En ik moet bekennen dat ik al een tijdje bezig ben de woorden te vinden om dit blog te starten, en te bedenken wat ik wel en niet wil delen met de wereld. Misschien worden sommige onderwerpen ook te persoonlijk gevonden om te delen. Maar aan de andere kant, ik deel zoveel op mijn blog en op Facebook, waarom zou ik dit dan niet delen? Het is een lang blog. Maar het lukt me niet om het in te korten, eerder langer 😉.

Het is een blog over ons laatste jaar. Een blog over persoonlijke strijd, tegenvallers en overwinningen. En over het nummer 26 waar ten slotte alles bij samenvalt…

Ons Davos

Zoals jullie weten, hebben we langere tijd in Davos gewoond met onze jongens. Een klein appartement, maar de jongens konden in de winter vanuit huis met hun ski’s de piste op en in de zomer trokken we graag de bergen in om te wandelen, te picknicken of te zwemmen in de see.

We genoten enorm van deze mogelijkheid. En we namen veel voor “vanzelfsprekend”. We hadden beiden leuk werk, verdienden genoeg om zonder zorgen rond te komen. Op zondag gingen we regelmatig naar de kerk, bedankten God voor alles wat we hadden en vroegen om Zijn Hulp wanneer één van de jongens weer ziek was.

Doordat een fijne bijbelstudiegroep werd opgeheven, hadden we voor de rest weinig ‘voeding’ meer. Dat zorgde ervoor dat ik toch steeds meer vragen voelde opborrelen rondom het christelijk geloof. Zelfs vragen rondom “heeft God de mens bedacht of heeft de mens God bedacht om zin aan het leven te geven?”. Natuurlijk wist ik beter, en ik kon er niet onderuit dat God de Schepper moest zijn. Daar waren teveel bewijzen voor om te ontkennen. Maar goed, ik merkte dat ik wel steeds meer afstand voelde. En ik vroeg me of God me wilde laten zien wat ik moest doen om te zien of wat ik geloofde, ook werkelijkheid was.

De tijd ging door. Maar in 2015 hoorde ik dat mijn baan opgeheven werd. Tegelijkertijd werd Gerbens baan bij het Nederlands Astmacentrum steeds onzekerder omdat verzekeringen besloten behandelingen steeds minder te vergoeden. Korte termijn denken overigens van die verzekeringen, die verwachten dat als je patiënten vol stopt met medicijnen het wel beter zal gaan. Ja, voor korte duur, totdat ze bijwerkingen gaan krijgen en dat uiteindelijk vele malen duurder gaat worden dan een behandeling in een kuuroord. Maar goed, dat terzijde.

Met al die onzekerheden, zijn we gaan kijken wat we wilden. We wilden graag in Zwitserland blijven. In de buurt van Davos kon Gerben geen werk vinden en voor mij was het helemaal lastig, omdat ik in mijn functie meestal perfect Duits moest kunnen schrijven. Gerben vond uiteindelijk een leuke baan in Zürich. Twee uur rijden van Davos. Dus we moesten verhuizen….

We hebben lang gezocht, God ook gevraagd waar onze plaats zou zijn. Steeds was er hoop op een leuk huis, en werd het toch weer aan anderen gegeven. Uiteindelijk werd de kring rondom Zürich steeds groter (klein salaris, en huizen zijn daar erg duur) en zijn we  op een aanbod ingegaan om een B&B over te nemen. Daar kon ik in ieder geval ook nog iets bijverdienen. Het lag tevens nog op een klein uurtje rijden van Davos, dus konden we toch nog contacten onderhouden.

Nieuwe start in Fanas

Ik had er veel zin in, een B&B stond al lange tijd op mijn wensenlijstje. Kon ik lekker mijn creativiteit kwijt! De omgeving was prachtig, een klein dorpje, maar het uitzicht was genieten. En wat hadden we enthousiaste gasten!

Maar al snel merkten we dat onze maandelijkse uitgaven toch veel hoger waren dan wat er binnen kwam. En ook wanneer er gasten waren, kostte het ons weer veel geld. We konden bijvoorbeeld ook de zaal verhuren, maar het verwarmen daarvan was duurder dan wat het ons opleverde.

Postfobie

Alles bij elkaar zorgde het ervoor dat ik steeds zenuwachtiger werd van rekeningen, en op een gegeven moment van post algemeen. Rekeningen in Zwitserland zijn geen rekeningen van een paar tientjes, de meeste rekeningen gingen over bedragen die meer dan 1000 Euro waren. En dat terwijl we net rond konden komen van het salaris van Gerben. Je moet je voorstellen dat we voor de zorgverzekering al 1/6 van het salaris moesten betalen, de huur al 2/6 en dan alle vaste lasten… Vlees werd schaars opgediend en ik werd behoorlijk creatief in goedkoop koken. We hebben zelfs een paar maanden in de zomer zonder olie gezeten, en hadden daardoor koud water.
Op een gegeven moment merkte ik dat ik een fobie kreeg voor post. Als ik de postauto al zag rijden, voelde ik mijn hart bonken en werd ik licht in mijn hoofd…

Spanning op school

Tegelijkertijd zagen we dat het niet goed ging met onze jongens. Vooral de oudste, die overzag het schoolwerk niet. Hij deed keihard zijn best, probeerde zijn huiswerk goed te doen, maar altijd was er iets fout. Bij toetsen was niet duidelijk wat hij moest leren, leerde het verkeerde of te weinig of voor de verkeerde dag of vergat een achterkant in te vullen. Zijn cijfers kelderden en zijn onzekerheid steeg. School wilde wel helpen, maar zag niet dat het een jongen was die wel meer kon. Op een gegeven moment werd hij zo passief en onzeker, en je zag de tranen achter zijn ogen branden. Zelfs de kinderarts raadde aan om weg te gaan. Ook onze tweede had moeite met het schoolsysteem. Er werd bijvoorbeeld ontkend dat hij dyslexie had… nee hoor, hij is buitenlander en zijn Duits is niet goed.
Ik stak zoveel mogelijk tijd in het huiswerk om de jongens verder te helpen. Vaak zat Ruben nog ’s avonds laat aan zijn huiswerk en moest ik in de buurt zijn om hem te helpen met de opdrachten.

Everybody needs you strong

Daarnaast mocht ik het huishouden doen van een huis met zo’n 10 kamers en een B&B bijhouden, heen en weer rijden naar Davos voor sportclubjes, boodschappen, etc. Het was nooit klaar. Daarnaast was er altijd de mogelijkheid dat er een controle kwam omdat wij een B&B hadden en daar moest natuurlijk alles goed op orde zijn (no way).

Gerben was hele dagen in Zürich en 1 nacht sliep hij ook daar. Eigenlijk was hij alleen in het weekend thuis en zag dan de jongens. Dus in het weekend probeerden we vaak als gezin er samen op uit te gaan om toch ook nog family-time te hebben. Contacten hadden we voor de rest weinig. De leukste gesprekken waren eigenlijk met gasten. Maar die verdwenen weer.

Tegelijkertijd werd mijn vader ziek en had nog kort te leven. Mijn vader, waar ik echt gek op was. Hij en ik hadden dezelfde humor, we begrepen elkaar met een enkele blik en ik vond het heerlijk om met hem mijn liefde voor de bergen en uitzichten te delen. Zonder hem verloren de bergen iets van hun kleur.

Controlefreak out of control

Al met al merkte ik dat ik ‘over begon te lopen’. Ik begon de controle te verliezen. En dat frustreerde enorm, want ik had altijd de controle. Ik kon altijd zo mijn tijd indelen dat het uiteindelijk wel goed kwam. Financieel kon ik het altijd zo inrichten dat het een maandje later wel opgelost werd. En ook bij ziekte van de jongens ging ik zo lang door, totdat ik een oplossing had. Ik was altijd flexibel en kon alles “handelen”. Ik was altijd positief ingesteld, want op de één of andere manier komt toch alles goed.
En ineens bleek dat ik niet alles onder controle kon houden. Financieel niet, het huishouden, de school, en mijn vader werd niet beter. Ik raakte in paniek.

In the storm is where you find Me

In die periode heb ik lange discussies met God gehouden. Ik vroeg me af waar Hij was en als Hij in kon grijpen, dan was dit het moment. Ik probeerde controle op Hem te houden. Maar op een gegeven moment werd het me teveel. En kon ik niet meer vasthouden. En moest het overgeven. Het leek wel alsof Hij ineens veel dichterbij kwam en zei “je hoeft het niet vast te houden. Ik ben groter, laat het aan Mij over”. En op het moment dat ik het deed, liet Hij zien dat hij er was.

Just be held

Als ik dan helemaal gespannen naar de brievenbus liep en bad om rust, dan kwamen er een tijd geen rekeningen.
Ik moet bekennen dat het me heel veel moeite kostte. Ik ben een controlefreak. Maar ik was de controle kwijt, dus ik kon niet anders. En ik merkte dat ik langzaam een beetje rust kreeg. Ik heb de jongens over gegeven aan God, ons huis, onze toekomst. En steeds vaker merkten we zo duidelijk dat God het overgenomen had.

Eén van mijn favoriete songs is “Just be held” van Casting Crowns, daarin komen deze heftige momenten steeds weer zo mooi samen. Moet je echt luisteren!

We merkten dus dat het onze plek in ieder geval niet was in Fanas. Maar waar wel? Zwitserland? Terug naar Davos? Of gaan we terug naar onze roots, naar familie en vrienden? Ook geen slecht idee.

Gideons deken

We besloten een soort deken van Gideon uit te spreiden. We gingen een aantal opties uitproberen en te zien waar God de deur opende. We hoopten dat het daarmee duidelijk werd. En duidelijk werd het. Alle deuren bleven dicht. Of werden steeds direct dicht gedaan. Op één na. Die ging niet op een kiertje open, nee, die ging wagenwijd open.

Aangenomen

Zo solliciteerde Gerben naar 2 functies in Nederland. We hoorden dat het in deze tijd eigenlijk onmogelijk was om snel een nieuwe baan te krijgen. Maar Gerben werd op beide aangenomen en mocht kiezen. Bij beide functies kon gewacht worden totdat onze verhuizing helemaal geregeld was. Hoe bijzonder is dat!

Ook ik was van plan een baan te vinden. Maar eigenlijk had ik helemaal geen tijd om te solliciteren tussen het inpakken van de verhuisdozen in… Eén snelle sollicitatie heb ik weggestuurd. En daar kwam bericht op terug: ja, je bent een goede kandidaat en graag gaan we in januari met je verder, als je terug in Nederland bent! Ook daar kon dus een paar maanden gewacht worden op mij! Hoe bijzonder is dat!

De school in Nederland… In de zomervakantie besloten we er op eentje te gaan kijken. Waarom deze? Heel per ongeluk kwam ik op een achterliggende pagina van deze school terecht, waarin gesproken werd over ervaring met beelddenkers en veel meer. En vlak voor we terug naar Zwitserland gingen (na een vakantie in Nederland) konden we nog net even kennismaken met de leerkrachten die eventueel de leerkrachten van de jongens werden. Een goede ervaring!

Wat wordt ons stekkie?

En ten slotte het huis. Waar moesten we wonen? Een financieel adviseur had aangegeven dat we op basis van het Zwitserse salaris een huis konden kopen. Dus moest Gerben zo lang blijven werken totdat de hypotheek rond was. We hadden een aantal huizen bekeken toen we in Nederland waren en over alle huizen hadden we niet een heel goed gevoel. Mijn zus ging vervolgens verder op huizenjacht en bij eentje kwam een positief gevoel. Die moesten we doen. De hypotheekaanvraag werd verder in gang gezet. En al snel kwam er negatief bericht: sinds een paar weken was het niet meer mogelijk een huis te kopen met andere valuta dan de Euro. Tja, dat de Zwitserse Frank erg stabiel is, speelde niet mee. Dus we moesten gaan huren. En dat zou lastig worden in Oud-Beijerland. Want in de hele omgeving zijn nauwelijks huurhuizen, laat staan voor grote gezinnen. En nog betaalbaar ook… Onzekerheden kwamen omhoog, was dit dan wel Gods Plan? Had Hij het nog steeds in Zijn Hand?

Maar plotseling bleek dat het huis dat wij gekozen hadden een voormalig huurhuis was en het was geen probleem om deze te huren, met optie tot koop.

Hoe bijzonder kon het lopen! We hoefden alleen nog te ondertekenen en voor de rest even geen zorgen en rompslomp. We konden ons gaan richten op de verhuizing! Financieel kregen we ook ondersteuning om de verhuizing te kunnen realiseren, wat we ook als geschenk van God hebben ervaren.

B&B te huur

Ook in Zwitserland liep het bijzonder goed. We hadden bij het pachten van de B&B afgesproken dat we 5 jaar zouden blijven, tenzij het niet goed liep op school. De verpachter merkte echter dat we niet op onze plaats zaten, en was bereid ons te helpen. Niet vanzelfsprekend in Zwitserland!

Een oud-collega van Gerben was erg geïnteresseerd in de B&B en wilde wachten tot we alles rond hadden. De datum van vertrek bleef lange tijd onduidelijk doordat we nog geen huis toen hadden, maar dat was geen probleem.
En zo ervaarden we dat wij het niet meer zelf in de hand hadden, maar dat Iemand anders de controle over had genomen en wij gewoon ons best moesten doen en meer ook niet.  Ja, vertrouwen hebben. En dat is best moeilijk als het om zoiets groots gaat. Maar steeds opnieuw werd duidelijk dat God het echt onder controle had. Financieel werden we precies voorzien als we net tekort kwamen.

En zo kwamen we naar Nederland. Onzeker, maar met voorzichtig vertrouwen.

Vragen

Ik heb nog steeds veel vragen rondom geloof. Dat ben ik en dat zal altijd wel zo blijven. Maar tegelijkertijd weet ik dat God het in controle heeft en Hij zal voorzien … op Zijn manier en als we Hem er om vragen.  (ken je het verhaal dat ik laatst op Facebook deelde, over het vragen “in Jezus Naam”? Ik vind het erg wonderlijk, maar ik geloof er steeds meer in).

Welkom op nummer 26!

En ons huis? Dat hebben we inmiddels kunnen kopen op basis van werkgeversverklaringen. Met een rente die nog lager ligt, dan wanneer we het met Zwitsers salaris destijds hadden gekocht. En nu hebben we recht op belastingteruggave.

En mochten we nog twijfels hebben… Dan hoeven we maar te bedenken waar we wonen: op nummer 26. Heel toevallig hoorden we kortgeleden de betekenis van het nummer 26.

Mezuzah

Vroeger toen ik op kamers zat, heb ik me een tijdje verdiept in de Joodse mystiek (Kabbala) en Hebreeuwse numerologie. Ik vond het enorm interessant hoe zij hele lijnen door de Thora konden ontdekken  op basis van nummers. Soms ver gezocht, maar soms was er geen speld tussen te krijgen. Hierdoor heb ik altijd een bepaalde verwondering gehouden voor de betekenis van cijfers volgens de Kabbala.
Wij wonen nu op nummer 26. Niet 28 (heeft ook een tijdje te koop gestaan) maar 26. En wat betekent nummer 26? “Jahweh”…  Hoe mooi is dat! Want de betekenis van deze Hebreeuwse Naam voor God is “Ik ben er”. Of “Ik zal er zijn”. Een bezegeling op onze zoektocht. Steeds als we ons huis binnen gaan, worden we er aan herinnerd dat Hij er is en er altijd zal zijn.  Waar je ook in terecht komt, Hij is er bij. Ik hoef alleen maar te vertrouwen. Hij heeft het in Zijn Hand. En rusten in Hem, want Hij heeft het wel onder controle.

Ik kan er nog veel meer over schrijven, in het afgelopen jaar heb ik God op zo’n andere manier leren kennen. Meer blogs zijn in de maak 😉.

Mountains

Niet dat alles ineens zonder zorgen verloopt. Mijn fobie voor post, mail en rekeningen is er nog steeds. Het liefst zou ik een buffertje hebben, zodat die knoop in mijn buik wellicht verdwijnt. Maar helaas is dat er nog steeds niet J. Maar ik weet dat ik het steeds weer over kan geven. Over mag geven en dat Hij zal voorzien en rust geeft. Niet met bakken geld. Maar wel dat we genoeg hebben. En dat laat Hij steeds opnieuw zien. Dat we zien dat wij niet alles onder controle hoeven te hebben. Maar dat Hij de toekomst in Zijn Hand heeft en met ons mee gaat. En er is. Onze JHWH…. The Rock that is higher than I!

(Gelukkig, als ik het niet overzie, is er altijd Eén die groter is. Die ik daarom ook niet altijd begrijp, maar ja… Als Hij alles in controle kan houden, wanneer ik de controle verlies, hoe kan ik dan verwachten dat ik Hem ook helemaal begrijp? Als ik dat kon, zou ik ook alles zelf wel onder controle kunnen houden… Gelukkig mag ik terugvallen op Iemand die Groter is, die meer is…)

Is the mountain too high to climb?
When we let us fall into His hands and He will carry us over the mountaintop….
Where our problems and sorrows in the valley look small and blurry under the clouds.
Where we’ll have the magnificent view to the Highest Rock.
The Rock of Ages.
Mountains may tremble, but This Rock will stand.
And I may rest at the feet of this Mountain.
Rest in green grass and refresh in the mountain stream.

And trust this solid ground.
Because He is.
And He will be.

Ps. Hey, eigenlijk zou dit blog 6kidsontheMountain moeten heten😉